Starożytność - wprowadzenie do epoki
Starożytność to epoka, która nastąpiła po prehistorii. Wszystko co działo się przed wynalezieniem pisma w IV tysiącleciu p.n.e. zaliczamy właśnie do prehistorii. Epoka starożytna zakończyła się wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego w 476 roku n.e.
W ramach tej epoki możemy wyróżnić antyk, czyli starożytność klasyczną, odnoszącą się głównie do cywilizacji greckiej i rzymskiej. Historia starożytnej Grecji dzieli się na trzy okresy: archaiczny VIII−Vw.p.n.e., klasyczny V−IVw.p.n.e. i hellenistyczny (od śmierci Aleksandra Wielkiego do podboju Egiptu przez Rzym w 30 r. p.n.e.).
Dzieje starożytnego Rzymu rozpoczynają się od legendarnego założenia miasta w 753 r. p.n.e. Państwo rzymskie przechodziło przez trzy etapy rozwoju: królestwo, republikę i cesarstwo. W 395 r. n.e. cesarstwo rzymskie rozpadło się na wschodnie i zachodnie, a to drugie upadło w 476 r. n.e.
💡 Ciekawostka: Grecy cenili ideał kalokagatii - połączenia piękna fizycznego z dobrem moralnym. Tworzył on wzór doskonałego człowieka i obywatela.
Życie codzienne starożytnych było bardzo różnorodne. Grecy spotykali się na agorze (rynku), nosili chitony (szaty), a Rzymianie zakładali tuniki i togi. Najsłynniejszym lekarzem starożytności był Hipokrates, nazywany ojcem medycyny. Ważnym elementem kultury greckiej były igrzyska olimpijskie, a okresem między nimi była olimpiada - cztery lata.