Stepy akermańskie - analiza sonetu Mickiewicza
Utwór ma klasyczną budowę sonetu włoskiego - składa się z czterech strof, gdzie pierwsze cztery wersy mają charakter narracyjny i opisowy, a trzy końcowe są refleksyjno-filozoficzne. Ta regularność nadaje utworowi melodyjność i harmonię.
Podmiotem lirycznym jest poeta-wędrowiec, który zachwyca się bezkresem stepu. Jego podróż porównana jest do wyprawy statkiem, co podkreśla ogrom przestrzeni. Po zmroku, gdy ciemność przysłania piękno przyrody, bohater traci orientację i szuka drogowskazów wśród gwiazd.
Ważnym elementem sonetu jest symbolika światła - błyszczący Dniestr i przebijające się światło stają się znakiem nadziei. Poeta wykorzystuje zmysł słuchu, by dostrzec to, czego nie widzi oczami - wyjątkowa cisza pozwala mu odczuć przestrzeń w inny sposób.
💡 Warto zwrócić uwagę na ostatnie wersy, w których Mickiewicz podkreśla patriotyczny wymiar utworu - tęsknota za dalekim krajem przenika cały sonet i nadaje mu głębszego, osobistego znaczenia.