Neoromantyzm i architektura
Neoromantyzm muzyczny to nurt, który jeszcze mocniej podkreślał elementy uczuciowe i rozluźniał zasady formalne. Jego przedstawicielami byli Hector Berlioz, Ferenc Liszt i Ryszard Wagner. Artyści ci dążyli do syntezy muzyki z literaturą, tworząc nowe gatunki jak dramat muzyczny czy poemat symfoniczny.
W architekturze romantycznej dominował historycyzm – naśladowanie stylów z poprzednich epok. Szczególną popularnością cieszył się neogotyk, który odwoływał się do największych budowli średniowiecznych. Wznoszono zamki, kościoły i pałace nawiązujące do gotyckiej estetyki.
Romantyczna fascynacja naturą znalazła odzwierciedlenie w projektowaniu ogrodów angielskich. W przeciwieństwie do symetrycznych ogrodów francuskich, ogrody angielskie eksponowały swobodę i naturalność przyrody, zawierając elementy dzikości. Były to przestrzenie sprzyjające romantycznym marzeniom i kontemplacji.
Zapamiętaj! Romantyzm to nie tylko epoka literacka, ale kompleksowa rewolucja w myśleniu o sztuce. Wszystkie jej dziedziny – od malarstwa przez muzykę po architekturę – łączyło podobne podejście: emocjonalność, indywidualizm i bunt przeciwko regułom.