Charakterystyka opowiadań obozowych
Opowiadania Borowskiego z tomu "Pożegnanie z Marią" to wyjątkowe świadectwo życia obozowego. Narrator - więzień Tadek - opisuje rzeczywistość z własnego doświadczenia, przedstawiając subiektywną wizję okupacyjnego świata.
Utwory "Proszę państwa do gazu" i "Ludzie, którzy szli..." pokazują obóz jako swoisty mikroświat z własnym systemem, prawem i ekonomią. Borowski bezlitośnie ujawnia, że aby przeżyć, człowiek musi ulec zlagrowaniu - wyrzec się wartości obowiązujących poza obozem. Nieludzkie zachowania stają się codziennością, a moralność zastępuje instynkt przetrwania.
Styl pisarski Borowskiego charakteryzuje behawioryzm - autor skupia się na opisie zachowań postaci, nie analizując ich psychologicznych motywacji. Wykorzystuje autentyczny język obozowy, co dodaje tekstom wiarygodności i surowej prawdziwości.
Warto zapamiętać! Opowiadania Borowskiego różnią się od innych tekstów obozowych brakiem patosu i heroizmu - autor pokazuje obóz takim, jakim był naprawdę, bez upiększeń i moralizatorstwa.
W opowiadaniu "Ludzie, którzy szli..." narrator, grając w piłkę nożną, obserwuje transporty więźniów zmierzających do krematorium. Z dachu baraku widzi cały obóz, w tym tzw. Perski Rynek - część kobiecą, gdzie mimo tragicznych warunków kobiety noszą kolorowe chustki i letnie sukienki.