Cechy tragedii i wielcy tragicy
Istotą tragedii greckiej jest tragizm - nierozwiązywalny konflikt między dążeniami wybitnej jednostki a siłami wyższymi. Bohater, często z powodu hamartii (winy tragicznej) i hybris (pychy), ściąga na siebie nieuchronną klęskę. Kluczowym elementem jest ironia tragiczna, gdy działania bohaterów przynoszą skutki odwrotne do zamierzonych, oraz katharsis - oczyszczenie widzów przez wzbudzenie litości i trwogi.
Wśród najwybitniejszych tragików greckich wyróżniamy: Ajschylosa 525−456p.n.e., Sofoklesa 496−406p.n.e. - mistrza sztuki tragicznej, który wprowadził trzeciego aktora i głębszą analizę psychologiczną postaci (autor "Króla Edypa", "Antygony" i "Elektry"), oraz Eurypidesa 485−405p.n.e.. Arystoteles sformułował zasadę trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.
W strukturze tragedii greckiej wyróżniamy: prolog (scenę wstępną), parados (pieśń wejścia chóru), epeisodion (akt), stasimon (pieśń chóru między aktami) i eksodos (pieśń zejścia chóru).
🎭 Uwaga! Na maturze często pojawiają się pytania o cechy tragedii greckiej - szczególnie warto zapamiętać pojęcia tragizmu, hamartii, hybris i katharsis!