Struktura i przesłanie powieści
Punkt kulminacyjny powieści - zbrodnia Raskolnikowa - następuje stosunkowo wcześnie. Bohater zabija nie tylko lichwiarkę Alonę, ale również jej niewinną siostrę Lizawietę, co dodatkowo komplikuje jego moralny dylemat. Co znamienne, nie korzysta ze skradzionych pieniędzy, co podważa racjonalne uzasadnienie jego czynu.
Większa część powieści skupia się na psychicznej karze bohatera. Raskolnikow doświadcza wewnętrznego rozdarcia, paranoi i gorączki. Sędzia Porfiry Pietrowicz, stosując wyrafinowane metody psychologiczne, stopniowo prowadzi go do przyznania się. Równocześnie rozwija się relacja z Sonią, która staje się jego moralnym kompasem.
Finał utworu przynosi moralne odrodzenie głównego bohatera. Pod wpływem Soni Raskolnikow przyznaje się do winy i przyjmuje karę - osiem lat katorgi na Syberii. Powieść kończy się nadzieją na nowy początek, sugerując, że prawdziwa kara nie leży w fizycznym cierpieniu, ale w uznaniu swojej winy i dążeniu do odkupienia.
Ważne przesłanie! Dostojewski pokazuje, że żadna teoria moralna nie może usprawiedliwić zbrodni przeciw drugiemu człowiekowi. Prawdziwa wielkość nie polega na przekraczaniu moralnych granic, ale na uznaniu własnego człowieczeństwa, ze wszystkimi jego ograniczeniami i możliwościami rozwoju duchowego.