Społeczna natura człowieka
Od starożytności filozofowie rozpoznawali, że istota ludzka jest z natury społeczna. Brak kontaktu z innymi ludźmi w dzieciństwie prowadzi do poważnych problemów rozwojowych, co potwierdza naszą społeczną naturę.
Platon podkreślał, że nikt nie jest samowystarczalny – potrzebujemy współpracy z innymi. Arystoteles poszedł dalej, nazywając człowieka "zwierzęciem społecznym" (zoon politikon), które naturalnie żyje i współdziała w społeczeństwie. Te idee rozwijali później inni myśliciele.
Cyceron, zgadzając się z Arystotelesem, dodał konieczność istnienia władzy i prawa w życiu społecznym. Seneka z kolei uznał współdzielenie za naturalną potrzebę człowieka, ale odrzucał konieczność rządu i prawa. Św. Augustyn rozszerzył ideę wspólnoty społecznej na wszystkich ludzi, bez względu na ich pochodzenie.
📌 Pamiętaj! Nawet najbardziej niezależni z nas funkcjonują w sieci społecznych relacji i zależności, co potwierdza społeczną naturę człowieka.