Płazińce to grupa pasożytów złożona z wirków, phywny i tasiemców. Płazińce charakteryzują się cechami anatomicznymi takimi jak wydłużone i spłaszczone ciało oraz dwuboczna symetria. Układ pokarmowy składa się z otworu gębowego, gardzieli i jelita, a u pasożytów substancje są trawione wewnątrz żywiciela, a u wolno żyjących organizmów substancje są trawione na zewnątrz ciała.
Płazińce oddychają tlenem, zarówno pasożyty jak i organizmy wolno żyjące.
Protonefrydyalny układ wydalniczy, który jest zamknięty od strony jamy ciała, jest cechą charakterystyczną dla płazińców.
Płazińce to głównie osobniki obojnacze (hermafrodyty), a zapłodnienie zachodzi wewnętrznie. W przypadku wirków występuje rozmnażanie bezpłciowe przez podział, natomiast u pozostałych płazińców występuje złożony cykl rozwojowy, z udziałem żywiciela pośredniego.
Cykl rozwojowy tasiemca obejmuje larwę w mięśniu świń, larwę onkosferę wylęgającą się z jaja w żywicielu pośrednim, która później wędruje do mięśni i dojrzale człony w organizmie żywiciela ostatecznego.
Harmonogram badań na temat płazińców obejmuje różne rodzaje tasiemców, ich budowę, cykle rozwojowe, jak również przykłady ich występowania u różnych gatunków żywicieli.
Ponadto, rodzaje tasiemców, ich objawy i systematyczne opracowanie tematu cyklu rozwojowego tasiemca są również kluczowymi elementami badań naukowych w tej dziedzinie.
