Elektrolity i nieelektrolity
Dysocjacja to proces rozpadu cząsteczek elektrolitu na jony (kationy i aniony) pod wpływem rozpuszczalnika polarowego, najczęściej wody. Ten proces jest fundamentalny dla zrozumienia zachowania substancji w roztworach.
O mocy elektrolitów decydują dwa główne parametry: stopień dysocjacji (oznaczany symbolem α) oraz stała dysocjacji (oznaczana symbolem K). Dzięki nim możemy określić, jak dobrze substancja przewodzi prąd elektryczny w roztworze.
Elektrolity dzielimy na trzy kategorie ze względu na ich moc. Elektrolity mocne ulegają nieodwracalnej dysocjacji (→) i należą do nich: wodorotlenki litowców i wapniowców, wszystkie rozpuszczalne sole oraz mocne kwasy jak HNO3, HCl, HI, H2SO4, HBr, HNO2. Elektrolity średnie ulegają dysocjacji odwracalnej (⇌) i obejmują kwas fluorowodorowy (HF), kwas fosforowy $H_3PO_4$ oraz wodorotlenek magnezu. Wszystkie pozostałe substancje przewodzące prąd w roztworach to elektrolity słabe.
Warto zapamiętać! Mocne elektrolity dysocjują całkowicie, co oznacza, że w roztworze praktycznie nie występują w postaci cząsteczek, lecz jako jony. Z kolei słabe elektrolity dysocjują tylko częściowo, co wpływa na ich zdolność przewodzenia prądu.