Konfiguracja elektronowa atomu
Konfiguracja elektronowa opisuje rozmieszczenie elektronów wokół jądra atomowego. Wykorzystujemy do tego liczby kwantowe, które określają energię i położenie elektronów. Główna liczba kwantowa (n) określa powłokę elektronową - im większa wartość n, tym wyższa energia elektronu.
Pozostałe liczby kwantowe to: liczba orbitalna (l) określająca kształt orbitalu, magnetyczna liczba kwantowa (m) wskazująca orientację orbitalu w przestrzeni oraz spinowa liczba kwantowa (ms) określająca spin elektronu (±1/2).
Konfigurację elektronową można zapisywać na dwa sposoby. Zapis pełny pokazuje wszystkie powłoki (np. Na: 1s² 2s² 2p⁶ 3s¹), a zapis skrócony wykorzystuje symbol gazu szlachetnego w nawiasie kwadratowym (np. Na: [Ne] 3s¹). Dla jonów uwzględniamy dodanie lub utratę elektronów.
💡 Pamiętaj! Elektrony zapełniają orbitale zgodnie z regułą Aufbau - najpierw orbitale o najniższej energii (1s, 2s, 2p, 3s...), a elektrony na tym samym orbitalu mają przeciwne spiny.
Pierwiastki dzielimy na bloki konfiguracyjne w zależności od tego, który orbital jest ostatni zapełniany: blok s grupy1,2+He, blok p grupy13−18bezHe, blok d grupy3−12 oraz blok f (lantanowce i aktynowce). W niektórych przypadkach występuje promocja elektronowa, jak u chromu (Cr) i miedzi (Cu), gdzie elektron z orbitalu 4s przechodzi na orbital 3d, tworząc stabilniejszą konfigurację.