Metody określania wieku skał i odtwarzanie dziejów Ziemi

Geologia historyczna wykorzystuje różne metody do badania i datowania przeszłości geologicznej naszej planety. Kluczowe znaczenie mają tu metody określania wieku względnego i bezwzględnego skał.

Metody określania wieku względnego skał pozwalają ustalić kolejność wydarzeń geologicznych bez podawania dokładnych dat. Należą do nich:

1. Metoda stratygraficzna - opiera się na zasadzie superpozycji warstw skalnych.

Definicja: Zasada superpozycji mówi, że w niezaburzonych tektonicznie obszarach warstwy młodsze leżą na starszych.

2. Metoda tektoniczna - analizuje wzajemne ułożenie i deformacje warstw skalnych.

Przykład: Intruzja magmowa przecinająca warstwy osadowe musi być od nich młodsza.

3. Metoda paleontologiczna - bada skamieniałości i ślady organizmów.

Metody określania wieku bezwzględnego podają wiek skał w latach. Najważniejsze to:

1. Metoda izotopowa - opiera się na rozpadzie izotopów promieniotwórczych.

Highlight: Metoda uranowo-ołowiowa wykorzystuje rozpad izotopu uranu 238U do ołowiu 206Pb.

2. Metoda radiowęglowa - stosowana dla młodszych materiałów organicznych.

3. Metoda dendrochronologiczna - polega na liczeniu słojów drzew.

Dzieje Ziemi dzieli się na jednostki geochronologiczne:

• Eony (np. fanerozoik)
• Ery (np. paleozoik, mezozoik, kenozoik)
• Okresy
• Epoki

Vocabulary: Fanerozoik - eon obejmujący ostatnie 541 mln lat historii Ziemi, charakteryzujący się dominacją życia jawnego.