Akcja "Burza" i Powstanie Warszawskie
Gdy Armia Czerwona zbliżała się do granic przedwojennej Polski, dowództwo AK opracowało plan o kryptonimie "Burza". Zakładał on współpracę z Sowietami podczas walk z Niemcami oraz przejęcie roli gospodarzy na wyzwolonych terenach. Latem 1944 roku 27. Wołyńska Dywizja Piechoty AK walczyła u boku Armii Czerwonej, jednak Sowieci zaczęli mordować polskich oficerów, a żołnierzy wcielali do armii Berlinga.
Po niepowodzeniu akcji "Burza" postanowiono zorganizować powstanie w Warszawie. Decyzja wynikała z kilku powodów: Wschodnie Kresy już utracono na rzecz ZSRS, Stalin tworzył komunistyczny ośrodek władzy w Lublinie, a Niemcy zaczęli opuszczać Warszawę. Polacy liczyli, że powstanie pozwoli uznać rząd na emigracji jako prawowitą władzę zanim Sowieci przejmą kontrolę nad stolicą.
1 sierpnia 1944 roku o godzinie 17:00 (godzina "W") komendant główny AK Tadeusz Komorowski "Bór" rozpoczął powstanie. Mieszkańcy Warszawy z entuzjazmem przyjęli walkę, wywieszając biało-czerwone flagi. Niestety, ZSRS nie udzielił powstańcom żadnej pomocy, a jedynie Wielka Brytania organizowała lotnicze zrzuty zaopatrzenia po prośbach generała Komorowskiego.
Warto wiedzieć: Stalin celowo wstrzymał ofensywę sowiecką, by powstanie upadło - eliminacja polskich patriotów z AK ułatwiała mu późniejsze plany podporządkowania Polski.
Po 63 dniach heroicznej walki, 2 października 1944 roku, generał Komorowski podpisał kapitulację. Skutki powstania były tragiczne - zginęło wielu żołnierzy AK, a około 80% zabudowy Warszawy legło w gruzach. Polacy liczyli na pomoc Związku Radzieckiego, która nigdy nie nadeszła - Stalin celowo dopuścił do upadku powstania, eliminując tych, którzy mogli stanowić przeszkodę w jego planach wobec Polski.