Babilonia i Asyria - starożytne potęgi
Babilonia osiągnęła szczyt potęgi dzięki Hammurabiemu, który nie tylko poszerzył granice królestwa od Zatoki Perskiej aż do Syrii, ale też stworzył słynny Kodeks Hammurabiego - jeden z najstarszych spisów praw. Rozwinął również sztukę i literaturę, kładąc fundamenty pod kulturę babilońską.
Drugi okres świetności Babilonii przypadł na czasy Nabuchodonozora II. To właśnie wtedy powstały legendarne Semiramidy - wiszące ogrody, które budowano na dachach budynków z powodu braku miejsca w mieście.
Asyria, początkowo z stolicą w Aszur, później przeniesioną do Niniwy, była potężnym imperium rządzonym przez królów-wojowników. Ciekawostką jest, że Asurbanipal, ostatni wielki król asyryjski, potrafił czytać i pisać, co było rzadkością wśród władców tamtych czasów. Imperium upadło w 614-612 r. p.n.e., gdy sprzymierzone wojska Medów i Babilończyków zdobyły i spaliły asyryjskie miasta.
Warto zapamiętać! Społeczeństwo Mezopotamii miało wyraźny podział klasowy - na szczycie stał król posiadający władzę polityczną, wojskową i religijną, poniżej znajdowali się obywatele, najliczniejsi "ludzie królewscy" (pracownicy króla), a na samym dole niewolnicy.