Demokracja szlachecka
Demokracja szlachecka opierała się na zasadzie rządów większości, ale tylko wśród uprzywilejowanej grupy - szlachty. W tym systemie szlachcice cieszyli się licznymi prawami i wolnościami, których nie miały inne stany społeczne. Mogli oni wybierać króla, uczestniczyć w sejmikach i podejmować decyzje dotyczące państwa.
Szlachta stanowiła zaledwie 10% społeczeństwa Rzeczypospolitej, ale miała ogromne znaczenie polityczne. Mimo różnic majątkowych, wszyscy szlachcice byli równi wobec prawa - obowiązywała zasada, że "szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie". Oznaczało to teoretyczną równość nawet najbiedniejszego szlachcica z najbogatszym magnatem.
Pod względem majątkowym szlachta była bardzo zróżnicowana. Na szczycie hierarchii stała magnateria - najbogatsza grupa posiadająca rozległe majątki i wpływy polityczne. Niżej znajdowała się szlachta średnia, posiadająca własne folwarki, a następnie szlachta zagrodowa (uboższe ziemiaństwo) oraz gołota - szlachta bez ziemi, często służąca u bogatszych panów.
Ciekawostka! W przeciwieństwie do innych krajów europejskich, w Polsce szlachta stanowiła aż 10% społeczeństwa winnychkrajachzazwyczaj1−2, co sprawiało, że polska demokracja szlachecka była zjawiskiem wyjątkowym na skalę europejską.