Wojna na froncie wschodnim
22 czerwca 1941 roku Hitler złamał pakt z ZSRR, rozpoczynając Operację Barbarossa – największą inwazję w historii wojen. Do walki przeciwko Sowietom stanęły nie tylko wojska niemieckie, ale także fińskie, rumuńskie, słowackie, węgierskie i włoskie. Błyskawicznie zajęto Ukrainę, Białoruś, kraje bałtyckie i część Rosji.
W odpowiedzi na atak, 12 lipca 1941 roku utworzono Koalicję Antyhitlerowską – Wielka Brytania i USA zaczęły wspierać ZSRR w walce przeciwko III Rzeszy. Pomoc materialna płynęła dzięki amerykańskiej ustawie Lend-Lease Act, która umożliwiała dostawy sprzętu, zaopatrzenia i żywności dla aliantów.
Pierwszą poważną porażkę Niemcy ponieśli pod Moskwą, gdzie 6 grudnia 1941 roku Gieorgij Żukow rozpoczął skuteczną kontrofensywę. Jednak punktem zwrotnym wojny stała się bitwa o Stalingrad (23.08.1942-2.03.1943), gdzie armia Friedricha von Paulusa została całkowicie rozbita. Stalin, chcąc zyskać poparcie ludności, zaczął odwoływać się do patriotyzmu rosyjskiego, nazywając konflikt "Wielką Wojną Ojczyźnianą".
Zapamiętaj! Głównym celem Hitlera w inwazji na ZSRR było zdobycie Lebensraum (przestrzeni życiowej) dla narodu niemieckiego, co miało wiązać się z wymordowaniem lub przesiedleniem miejscowej ludności.