Egipt Faraonów - organizacja państwa i społeczeństwo
Starożytny Egipt dzielił się na dwie główne części: Dolny Egipt (delta Nilu na północy ze stolicą w Memfis) oraz Górny Egipt (południowa część ze stolicą w Tebach). Faraon, nazywany "Panem Obydwu Krajów", nosił koronę symbolizującą zjednoczenie obu części.
Historia państwa egipskiego dzieli się na kilka kluczowych okresów. W Starym Państwie XXVII−XXIIw.p.n.e. ukształtował się charakterystyczny system państwowy. Średnie Państwo XXII−XVIIIw.p.n.e. to czas rosnącej roli kapłanów, a Nowe Państwo XVI−XIw.p.n.e. cechowały konflikty władzy królewskiej z kapłanami i najazdy zewnętrznych ludów.
Społeczeństwo egipskie miało strukturę hierarchiczną typową dla despotii wschodniej. Na szczycie stał faraon o nieograniczonej władzy religijnej i świeckiej. Pod nim znajdowali się: wezyr (pierwszy minister), kapłani i urzędnicy, a najniżej - rzemieślnicy i chłopi, którzy pracowali za wynagrodzenie i mieli własne działki.
Ciekawostka: Państwo egipskie podzielone było na okręgi administracyjne zwane nomami, którymi zarządzali urzędnicy nazywani nomarchami - to jeden z najstarszych systemów administracyjnych w historii!
Religia stanowiła fundament egipskiej cywilizacji. W różnych ośrodkach czczono różnych bogów (np. w Tebach boga Słońca Re). Charakterystyczną cechą wierzeń był synkretyzm, czyli łączenie kilku bóstw w jedną postać. Egipcjanie silnie wierzyli w życie po śmierci, dlatego budowali piramidy i mumifikowali zwłoki, by zachować ciało na wieczność.