Europa wczesnego średniowiecza
Upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku doprowadził do rozpadu jednolitej struktury politycznej Europy. Na gruzach imperium powstały nowe królestwa barbarzyńskie, jak państwo Franków pod władzą Merowingów, królestwa Wizygotów w Hiszpanii, Ostrogotów w Italii oraz państwo Anglosasów w Brytanii.
Okres wędrówek ludów IV−VIwiek przyniósł falę migracji Germanów, Hunów i Słowian. Te ruchy ludnościowe, choć początkowo wywołały chaos, przyczyniły się do utworzenia nowych struktur politycznych. Najważniejszą z nich stała się monarchia frankijska, która osiągnęła szczyt potęgi za panowania Karola Wielkiego (768-814), koronowanego na cesarza w 800 roku.
Chrześcijaństwo stało się główną siłą jednoczącą rozdrobnioną Europę. Kościół, z papieżem na czele, zdobył ogromne wpływy polityczne, a misjonarze jak św. Patryk czy św. Bonifacy nawracali kolejne ludy pogańskie. Równolegle rozwijał się system feudalny, w którym ziemia stanowiła podstawę władzy, a gospodarka miała charakter wiejski i samowystarczalny.
Ciekawostka: Podczas gdy Europa Zachodnia przeżywała kryzys, Cesarstwo Bizantyńskie (Wschodnie Cesarstwo Rzymskie) kwitło pod rządami Justyniana Wielkiego, który próbował odbudować dawną potęgę Rzymu. Jednocześnie na scenę dziejową wkroczył islam, którego wyznawcy szybko opanowali tereny od Półwyspu Arabskiego po Hiszpanię.