W V-VIII wieku, na wschodzie, środku i południu Europy, osiedlali się Słowianie. Grupy rodzin pochodzących od wspólnego przodka zamieszkiwały określone tereny i różniły się od siebie pochodzeniem, językiem lub tradycją. W X wieku, na terenach obecnej Polski, zamieszkiwali Polanie, Wiślanie, Pomorzanie, Mazowszanie, Lędzianie, i Ślężanie.
Słowianie wierzyli w wielu bogów i oddawali im cześć w wyznaczonych miejscach. Praktykowali rolnictwo i używali narzędzi rolniczych takich jak sierp, radło i żarna.
Legendy miały za zadanie wyjaśnić powstanie państw Słowianom, ponieważ z tamtych czasów zachowało się niewiele dokumentów na ten temat. Najbardziej znane legendy to o Lechu, Czechu i Rusie, o Popielu, oraz o Piaście. Autorami średniowiecznych kronik zawierających legendy o początkach państwa polskiego są Gall Anonim i Wincenty Kadłubek.
Legenda o Piaście opowiada o ubogim chłopcu, który zostaje pierwszym księciem Polski. Słowianie podejmowali ważne decyzje na zgromadzeniach zwanych wiecami.
Mieszko I był pierwszym historycznym władcą Polski, dla którego zachowały się dokumenty potwierdzające jego istnienie. Dążył do wzmocnienia pozycji Polski w Europie i zawarł sojusz z Czechami poprzez małżeństwo z księżniczką Dobrawą. W roku 966 przyjął chrzest, co wpłynęło na rozwój kulturalny państwa.
Prowadził również zwycięskie wojny, między innymi z wojskami niemieckich wielmożów. W roku 972 zwyciężył wojska niemieckiego margrabiego Hodona w bitwie pod Cedynią.
Podczas panowania pierwszych Piastów, drużyną nazywano wojów pełniących funkcje straży przybocznej władcy i strzegących granic państwa.
To wydarzenie miało duży wpływ na rozwój kulturalny państwa, podniosło znaczenie polskiego władcy, a także pomogło nawiązać pokojowe relacje z państwami zachodnimi. Początki państwa polskiego są ważne dla zrozumienia historii Polski i Europy.
