Agresja sowiecka i upadek Polski
17 września 1939 r. Armia Czerwona niespodziewanie uderzyła na Polskę od wschodu. Stalin podjął decyzję o ataku, gdy wojska niemieckie przekroczyły ustaloną w pakcie Ribbentrop-Mołotow granicę stref wpływów. Atak wywołał ogromny chaos, a opór stawiali głównie nieliczni żołnierze, policjanci, harcerze i cywile. Symbolem obrony Kresów Wschodnich stało się Grodno, gdzie Sowieci rozstrzelali setki wziętych do niewoli Polaków.
Polskie władze zaczęły opuszczać Warszawę już w nocy z 6 na 7 września. Po sowieckiej agresji, w nocy z 17 na 18 września, prezydent Ignacy Mościcki, rząd oraz Naczelny Wódz Edward Rydz-Śmigły przekroczyli granicę z Rumunią. Ewakuacja władz politycznych miała zapewnić ciągłość prawną państwa polskiego, jednak opuszczenie walczących żołnierzy przez marszałka wywołało powszechne oburzenie.
Ostatecznie Polska poniosła klęskę. Kampania zakończyła się po kapitulacji Warszawy i ostatniego punktu oporu na Helu. Straty były ogromne - około 77 tysięcy zabitych polskich żołnierzy, 190 tysięcy rannych, a 700 tysięcy trafiło do niewoli. Zarówno Niemcy jak i Sowieci podczas walk dopuszczali się licznych zbrodni na ludności cywilnej.
💡 Mimo przegranej kampanii, Polska jako jedyne państwo walczyło przeciwko obu totalitarnym agresorom - nazistowskim Niemcom i komunistycznemu ZSRR.