Państwo Hebrajczyków
Podstawowym źródłem wiedzy o Izraelitach (Hebrajczykach) jest Biblia. Wierzyli oni w jedynego Boga - Jahwe, a ich relacja z nim opierała się na przymierzu zawartym w Dekalogu.
Historia państwa Hebrajczyków zaczęła się w XI wieku p.n.e. W przypadku zagrożenia władzę obejmował sędzia. Dopiero później pojawili się królowie: Saul, Dawid i Salomon. Szczególnie ważny był Dawid, który rozbudował państwo, a jego syn Salomon wzniósł Pierwszą Świątynię Jerozolimską.
Po śmierci Salomona nastąpił podział państwa na dwie części: północną (Izrael) i południową (Judeę) ze stolicą w Jerozolimie, rządzoną przez dynastię Dawida. W 722 r. p.n.e. Izrael został podbity przez Asyrię, a w 586 r. p.n.e. Judea upadła pod naporem Babilończyków - król Nabuchodonozor zburzył Jerozolimę.
Ciekawostka: Po okresie niewoli babilońskiej (od 538 r. p.n.e.) władca Persji Cyrus II pozwolił Żydom wrócić do Palestyny, choć Judea pozostała perską prowincją. To przykład nietypowej tolerancji religijnej w starożytności!