Polityka okupacyjna II Rzeszy
Niemcy traktowali Europę jak szachownicę - w zależności od tego, gdzie mieszkałeś, twoje życie mogło wyglądać zupełnie inaczej. Okupacja niemiecka w Europie dzieliła się na dwie główne strefy z kompletnie różnymi zasadami.
W Europie Zachodniej życie toczyło się prawie jak przed wojną. Niemcy uważali mieszkańców za spadkobierców germanów, więc traktowali ich dużo lepiej. Oczywiście próby oporu kończyły się karą śmierci, a wprowadzono odpowiedzialność zbiorową - jeśli ktoś się buntował, karano całą społeczność.
W Europie Środkowo-Wschodniej sytuacja była dramatyczna. Słowian, Żydów i Romów Niemcy uważali za "podludzi", którzy mają służyć jako niewolnicy. Masowo aresztowano ludzi, przesiedlano ich i zmuszano do niewolniczej pracy w obozach koncentracyjnych. Rządy opierały się na terrorze.
Pamiętaj: Ta różnica w traktowaniu wynikała z rasistowskiej ideologii nazistowskiej i planu Lebensraum - zdobycia "przestrzeni życiowej" dla Niemców.
Właśnie dlatego powstały ruchy oporu - zorganizowane grupy walczące z najeźdźcami. Na ziemiach polskich rozwinęła się konspiracja niepodległościowa z własnymi siłami zbrojnymi. W Jugosławii dowodził nimi Josip Broz Tito, w Grecji działała silna partyzantka, a we Francji w 1944 roku antyniemieckie powstanie wyzwoliło Paryż.