Polityka okupacyjna III Rzeszy
Podstawą nazistowskiej polityki okupacyjnej było przekonanie o wyższości Aryjczyków nad innymi narodami. W tej hierarchii Żydzi, Romowie i Słowianie byli traktowani jako podludzie, przeznaczeni do eksterminacji lub niewolniczej pracy. Terytoria zajęte przez Niemców zostały podzielone według ich przyszłej "przydatności" w wizji Hitlera.
Realizacja "nowego porządku" obejmowała bezpośrednie włączenie części zdobytych obszarów do III Rzeszy (np. fragmenty Polski, Belgii, Wolne Miasto Gdańsk), przygotowanie innych terenów do zjednoczenia oraz podporządkowanie Czech i Moraw. Choć oficjalnie plan zakładał utworzenie wspólnej gospodarki i unii celnej, w praktyce sprowadzał się do bezwzględnej eksploatacji podbitych terenów.
W Europie Zachodniej i Skandynawii polityka okupacyjna była stosunkowo łagodniejsza, gdyż Hitler uważał tamtejsze narody za germańskie lub historycznie powiązane z Niemcami. Nie przeprowadzano masowych egzekucji czy łapanek, a lokalne władze często kolaborowały z okupantem. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja w Europie Wschodniej, której mieszkańcy mieli stać się Lebensraum (przestrzenią życiową) dla "rasy panów".
⚠️ Warto wiedzieć: Generalny Plan Wschodni opracowany przez Himmlera i SS zakładał wymordowanie lub przesiedlenie ponad 40 milionów Słowian po zakończeniu wojny.
Reakcje na okupację były zróżnicowane. W Polsce nie doszło do zorganizowanej kolaboracji, natomiast część Ukraińców (głównie z OUN) współpracowała z Niemcami, licząc na odbudowę własnego państwa. Na Białorusi próbowano tworzyć niemieckie formacje wojskowe, ale ludność obawiała się powrotu Sowietów. Aktywną współpracę z okupantem podejmowali mieszkańcy Kaukazu, Turkiestanu oraz krajów nadbałtyckich, gdzie formowano dywizje Waffen-SS walczące na froncie wschodnim.