Polska Kazimierza Wielkiego
Gdy Kazimierz rozpoczynał panowanie, Polska była w trudnej sytuacji politycznej. Zagrożenie stanowili Jan Luksemburski, który uważał się za prawowitego władcę Polski, Cesarstwo Niemieckie oraz Krzyżacy. Zamiast walki zbrojnej, Kazimierz wybrał drogę dyplomacji.
Sprawy terytorialne rozwiązywał pragmatycznie. W latach 1345-1348 toczył walki o Śląsk, ale ostatecznie w 1348 roku podpisał sojusz, na mocy którego Śląsk wyszedł spod polskiej władzy. Z Krzyżakami prowadził długie spory, które rozstrzygały Sądy Papieskie. Przełomem był traktat kaliski z 1343 roku, ustanawiający "wieczysty pokój", choć Pomorze Gdańskie pozostało w rękach krzyżackich jako "jałmużna".
Kazimierz przeprowadził liczne reformy państwowe: skodyfikował prawo, wspierał budowę miast i wsi, zlikwidował granice celne między prowincjami (które przekształcił w województwa) oraz wprowadził jedną walutę - grosz. Dla kupców ustanowił "przymus drogowy" i "prawo składu", które wspierały rozwój polskich miast i rzemiosła.
Ciekawostka! W 1364 roku Kazimierz założył Uniwersytet Krakowski (Akademię Krakowską), który był drugim uniwersytetem w Europie Środkowej po Pradze! Dzięki niemu Polska zyskała wykształcone kadry urzędnicze.
Jego międzynarodową pozycję umocnił słynny Zjazd Krakowski w 1364 roku, na którym gościł najważniejszych władców Europy. Podczas zjazdu odbyła się słynna uczta u kupca Mikołaja Wierzynka, która zasłynęła z przepychu i kosztownych podarunków. Kazimierz pozostawił Polskę silniejszą, bogatszą i lepiej zorganizowaną niż ją zastał - dlatego zasłużył na przydomek "Wielki".