Koniec imperium Karolingów i początek państwa niemieckiego
Po śmierci Karola Wielkiego w 814 roku, tron objął jego syn Ludwik Pobożny. Niestety musiał stawić czoła roszczeniom swoich synów i krewnych, którzy domagali się udziału we władzy. Ludwik wprowadził zasadę senioratu - najstarszy syn miał przejąć najwyższą władzę po śmierci ojca.
Ostateczny podział imperium nastąpił w 843 roku na mocy traktatu z Verdun. Państwo zostało podzielone między trzech synów Ludwika: Lotara (który zachował tytuł cesarski), Karola Łysego i Ludwika Niemieckiego. Każdy z braci otrzymał terytoria o odmiennym charakterze etnicznym i językowym.
Państwo niemieckie narodziło się w 919 roku, gdy władzę objął Henryk I z dynastii saskiej. Jako pierwszy władca niefrankijskiego pochodzenia, rozpoczął proces scalania królestwa i wzmacniania władzy monarszej. Jego syn Otton I Wielki kontynuował tę politykę, opierając władzę na Kościele i związkach dynastycznych.
Warto zapamiętać! Otton I w 955 roku pokonał Węgrów w bitwie na Lechowym Polu, a w 963 roku został koronowany na cesarza w Rzymie, dając początek Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu Narodu Niemieckiego.
Rozpad imperium Karolingów to doskonały przykład, jak wielkie państwa mogą się rozpaść pod wpływem wewnętrznych napięć. Z jednej wielkiej monarchii powstały zalążki przyszłych państw europejskich o odmiennych tradycjach i językach, które znamy dzisiaj.