USA w połowie XIX wieku - podział i konflikt
Stany Zjednoczone były wyraźnie podzielone na dwa odmienne regiony. Północ rozwijała się jako obszar przemysłowy z siecią fabryk, kolei i dużych miast handlowych. Mieszkańcy zajmowali się głównie handlem i wytwórczością. Tymczasem Południe opierało swoją gospodarkę na rolnictwie, szczególnie uprawie bawełny, tytoniu i trzciny cukrowej, wykorzystując przy tym pracę niewolników.
Abolicjonizm, ruch dążący do zniesienia niewolnictwa, zyskiwał popularność na Północy. Do historii przeszli działacze jak Frederick Douglass czy Harriet Beecher Stowe, autorka słynnej "Chaty wuja Toma". Próby łagodzenia napięć między regionami podejmowano poprzez różne kompromisy, w tym Kompromis z Missouri (1820), który regulował zasady tworzenia nowych stanów niewolniczych i wolnych.
Abraham Lincoln, szesnasty prezydent USA i przeciwnik niewolnictwa, stał się symbolem dążeń Północy. Jego wybór w 1860 roku przyspieszył secesję stanów południowych. W trakcie wojny ogłosił przełomową Proklamację Emancypacji (1863), która znosiła niewolnictwo na terenach objętych powstaniem.
Ciekawostka: Termin "Jankesi", używany początkowo pogardliwie przez mieszkańców Południa wobec Północy, z czasem stał się neutralnym określeniem mieszkańców północno-wschodnich stanów.