Wojna poza Europą: Afryka i Atlantyk
Konflikt w Afryce rozpoczął się, gdy Mussolini postanowił zdobyć Egipt we wrześniu 1940 roku. Po początkowych sukcesach Włochów, Brytyjczycy przeprowadzili skuteczny kontratak, zajmując Cyrenajkę. Hitler, chcąc wesprzeć sojusznika, wysłał Niemiecki Korpus Afrykański, który odzyskał utracone terytoria, jednak problemy z zaopatrzeniem osłabiały ich działania.
Przełomowym momentem był rok 1942. Najpierw Niemcy przeprowadzili ofensywę w kierunku Kanału Sueskiego, jednak zostali zatrzymani podczas pierwszej bitwy pod El-Alamein. Później, między 23.10 a 4.11.1942, doszło do drugiej bitwy pod El-Alamein pod dowództwem gen. Bernarda Montgomery'ego, zakończonej rozbiciem sił państw Osi. W listopadzie przeprowadzono operację "Torch" - lądowanie wojsk amerykańsko-brytyjskich w Maroku i Algierii.
Warto zapamiętać! II bitwa pod El-Alamein była punktem zwrotnym w kampanii afrykańskiej, a później walki zakończyły się kapitulacją wojsk niemiecko-włoskich w Tunezji 13 maja 1943 roku.
Równocześnie trwała bitwa o Atlantyk wrzesienˊ1939−maj1945. Niemcy, nie mogąc pokonać brytyjskiej Royal Navy w bezpośrednim starciu, postanowili odciąć Wielką Brytanię od dostaw morskich. Wykorzystywali U-booty (łodzie podwodne) stosując taktykę "wilczych stad", czyli atakowania brytyjskich konwojów przez duże grupy okrętów podwodnych.
Początkowo Niemcy mieli zbyt mało łodzi podwodnych, a kiedy wreszcie zwiększyli produkcję w 1943 roku, alianci zdążyli udoskonalić metody ich wykrywania poprzez radary, sonary i samoloty patrolowe. Maj 1943 roku okazał się przełomowym momentem, gdyż Niemcy stracili aż 41 łodzi podwodnych, co znacząco osłabiło ich siłę morską.