Czasowniki modalne - cechy i zastosowanie
Czasowniki modalne w języku angielskim mają tę samą formę dla wszystkich osób liczby pojedynczej i mnogiej - nie przyjmują żadnych końcówek. Zawsze wymagają, by czasownik po nich występował w formie podstawowej (bez "to"). Dodatkowo pełnią funkcję operatora w pytaniach, np. "May I open the window?".
Większość czasowników modalnych (z wyjątkiem "could") występuje tylko w czasie teraźniejszym. Aby wyrazić te same znaczenia w innych czasach, stosujemy odpowiedniki: "must" zastępujemy przez "have to", "can/could" przez "to be able to", a "may/might" przez "to be allowed to".
Każdy czasownik modalny ma swoje specyficzne zastosowania. "Must" wyraża przymus wewnętrzny (coś, co sami chcemy zrobić), podczas gdy "have to" oznacza przymus zewnętrzny (ktoś nam każe). "Can" używamy do wyrażania umiejętności, możliwości, pozwolenia lub prośby. "Should/ought to" stosujemy przy udzielaniu rad i wyrażaniu powinności.
Warto zapamiętać! Istnieje ważna różnica między "must not" a "don't have to" - "mustn't" oznacza zakaz (nie wolno czegoś zrobić), natomiast "don't have to" oznacza brak konieczności (nie musisz, ale możesz).
"May" i "might" wyrażają różne stopnie prawdopodobieństwa - "may" sugeruje średnią pewność, a "might" niewielką. Oba mogą być używane do pytania o pozwolenie, przy czym "might" brzmi bardziej formalnie i grzecznie. Czasowników modalnych będziesz używać codziennie w angielskiej komunikacji, więc warto dobrze zrozumieć ich zastosowanie!