Rodzaje zdań względnych
Wyobraź sobie, że chcesz opisać kolegę z klasy tak, żeby inni wiedzieli, o kogo chodzi. Tu właśnie przydadzą się zdania względne definiujące. Są one niezbędne do zrozumienia sensu wypowiedzi i nie oddzielamy ich przecinkami. Używamy do nich zaimków: who (dla osób), which (dla rzeczy) lub that (dla obu).
Przykład: The man who stole my wallet ran away. (Mężczyzna, który ukradł mój portfel, uciekł.)
Z kolei zdania względne niedefiniujące dodają ciekawe, ale niekluczowe informacje. Możesz je spokojnie usunąć, a zdanie nadal będzie miało sens. Zawsze oddzielamy je przecinkami i używamy zaimków who, which, whose (nigdy that).
Przykład: My sister, who lives in Paris, is visiting next week. (Moja siostra, która mieszka w Paryżu, odwiedzi mnie w przyszłym tygodniu.)
Zdania względne skrócone to sprytny sposób na bardziej zwięzłe wypowiedzi. Pomijamy w nich zaimek względny i czasownik (zwykle formę "to be"), co czyni zdanie krótszym. Przykład: The house built last year is very modern. (Dom zbudowany w zeszłym roku jest bardzo nowoczesny.) zamiast dłuższej wersji: The house that was built last year is very modern.
Wskazówka: Jeśli nie wiesz, czy użyć przecinka w zdaniu względnym, zadaj sobie pytanie: "Czy ta informacja jest kluczowa do zidentyfikowania osoby/rzeczy?". Jeśli tak - nie używaj przecinka (zdanie definiujące), jeśli nie - użyj przecinków (zdanie niedefiniujące).
Ostatni typ to zdania wtrącone, które wyrażają naszą opinię lub komentarz, np. I think, I believe, I guess. Oddzielamy je przecinkami, ale nie zmieniają one głównego znaczenia zdania. Przykład: She'll win the competition, I'm sure. (Wygra konkurs, jestem tego pewien.)