Pierwszy i drugi okres warunkowy
Pierwszy okres warunkowy (1st Conditional) tworzymy za pomocą konstrukcji: if + present simple, will + infinitive. Używamy go, gdy mówimy o sytuacjach, które naszym zdaniem są realne i prawdopodobnie wydarzą się w przyszłości. Przykładowo: "If I have enough money, I will buy some new shoes" (Jeśli będę miał wystarczająco pieniędzy, kupię nowe buty).
Drugi okres warunkowy (2nd Conditional) ma strukturę: if + past simple, would + infinitive. Stosujemy go, gdy opisujemy sytuacje mało prawdopodobne lub niemożliwe w teraźniejszości i przyszłości. Często używamy go też do udzielania rad, np. "If I were you, I wouldn't buy this car" (Na twoim miejscu nie kupowałbym tego samochodu).
W drugim okresie warunkowym, gdy używasz czasownika "to be" w pierwszej i trzeciej osobie, poprawną formą jest "were" a nie "was", np. "If I were rich..." (Gdybym był bogaty...).
Pamiętaj! Różnica między pierwszym a drugim okresem warunkowym to kwestia prawdopodobieństwa - pierwszy używamy dla realnych możliwości, drugi dla hipotetycznych, mało prawdopodobnych sytuacji.