Literatura antyczna - sztuka naśladowania
Literatura antyczna opierała się na kilku kluczowych zasadach. Mimesis (naśladownictwo) oznaczało, że dzieło powinno wiernie odbijać rzeczywistość z prawdopodobnymi bohaterami. Decorum (stosowność) wymagało dopasowania stylu do treści.
Utwory były podporządkowane konkretnym funkcjom - odbiorca często znał już fabułę, więc mógł skupić się na przeżywaniu emocji. Proporcjonalność i harmonia elementów były kluczowe - stąd klasyczny podział na wstęp, rozwinięcie i zakończenie.
Tułacz (homo viator) to archetyp bohatera konsekwentnego, odważnego i zaradnego - najlepszym przykładem jest Odys z "Odysei". Bohater tragiczny to postać skazana na klęskę przez fatum, która swoimi działaniami paradoksalnie przyspiesza spełnienie się przeznaczenia.
Pamiętaj: W tragedii antycznej bohater zawsze stoi przed niemożliwym wyborem między równorzędnymi racjami!
Biblia - księga dwóch światów
Biblia zgreckiego"biblion"−księga to zbiór pism świętych składający się ze Starego Testamentu (46 ksiąg judaistycznych) i Nowego Testamentu (27 ksiąg chrześcijańskich). Powstała w okresie od XII w. p.n.e. do I w. n.e.
Judaizm uznaje tylko Biblię hebrajską (39 ksiąg ST), która zawiera Dekalog i zapowiada przyjście Mesjasza. Chrześcijaństwo przejęło zasady moralne ze ST, ale głównych wskazówek szuka w Ewangeliach i naukach Jezusa.
Księgi dzielą się na trzy rodzaje: historyczne (opisują wydarzenia), mądrościowe (wzorce postępowania) i prorockie (objawienia przyszłości). Najważniejsze przekłady to Septuaginta (grecka), Wulgata (łacińska św. Hieronima) i Biblia Wujka (polska).