Czym jest poezja metafizyczna w baroku?
Poezja metafizyczna barok to nurt, który powstał na przełomie XVI i XVII wieku. Nazwa pochodzi od metafizyki - dziedziny filozofii zajmującej się podstawowymi pytaniami o byt, istotę rzeczy i zagadnieniami niedostępnymi dla zmysłów. Teksty te są często trudne do zrozumienia ze względu na wysoki poziom abstrakcji.
Główne tematy to przemijanie, marność (vanitas), relacja z Bogiem, sens życia i śmierć. Poezja ta pokazuje człowieka rozdartego między cielesnymi pokusami a duchowymi pragnieniami. Bohater utworów zmaga się z własną słabością, namiętnościami i dążeniem do życia wiecznego.
Charakterystyczne dla nurtu metafizycznego jest nawiązywanie do średniowiecznej filozofii i starotestamentowej wizji Boga. Twórcy próbują odpowiedzieć na podstawowe pytania egzystencjalne: kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce w świecie?
💡 Warto wiedzieć! Poezja metafizyczna stanowi przeciwwagę dla poezji dworskiej i poezji ziemskich rozkoszy baroku, które skupiały się na przyjemnościach życia doczesnego.
Najważniejsi przedstawiciele nurtu metafizycznego to John Donne (twórca angielski), a w Polsce Mikołaj Sęp Szarzyński, Daniel Naborowski i Zbigniew Morsztyn. Ich dzieła są doskonałymi przykładami poezji metafizycznej, które warto poznać.