Czym jest poezja metafizyczna?
Poezja metafizyczna baroku to wyjątkowy rodzaj twórczości, który powstał na przełomie XVI i XVII wieku i skupia się na najgłębszych ludzkich rozterkach. Zajmuje się takimi tematami jak przemijanie, marność życia (vanitas) oraz relacja człowieka z Bogiem i życiem pozagrobowym.
Główną cechą tej poezji jest ukazywanie wewnętrznego rozdarcia człowieka między cielesnością a duchowością. Bohater poezji metafizycznej nieustannie zmaga się z pokusami doczesnego świata, jednocześnie dążąc do życia wiecznego i duchowej doskonałości.
Twórcy tego nurtu starali się znaleźć odpowiedzi na fundamentalne pytania: kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce w świecie? W swoich dziełach często nawiązywali do średniowiecznej filozofii i starotestamentowej wizji Boga, tworząc poezję pełną głębokich refleksji.
Warto wiedzieć! Wśród najważniejszych przedstawicieli nurtu metafizycznego znajdują się: angielski poeta John Donne oraz polscy twórcy – Mikołaj Sęp Szarzyński, Daniel Naborowski i Zbigniew Morsztyn. Ich dzieła są doskonałymi przykładami poezji metafizycznej baroku.