Alternatywny zapis:

własne pragnienie nad dobro ojczyzny. Nie chce oddać Grekom Helen, jest głuchy na rozsądne argumenty. Zarzuca Antenorowi niskie pobudki. Jego zapalczywość sprowadza na Troję zagrożenie postaci wojny. Priam STRESZCZENIE Kasandra Helena Ulisses, Menelaos Medea Król Troi. Słaby, chwiejny władca. Ignoruje ostrzeżenia Kasandry. Ulega większości, choć nie podoba mu się werdykt rady miejskiej. Nie ma odwagi, aby wziąć strony Antenora. Ostatecznie nie potrafił zabezpieczyć swoich rodaków przed zagrożeniem z zewnątrz. Trojanka, córka Priamusa. Wieszczy nieszczęście swojej ojczyźnie, ale nikt jej nie wierzy. Piękna Greczynka. Nie kocha Aleksandra, uważa go za drapieżnika. Chce wrócić do Grecji, tęskni za poprzednim życiem, ale boi się, że mąż i jej rodacy źle ją ocenią. Grecy. Są wstrząśnięci niegodnym zachowaniem Trojan. Uważają, że racja jest po ich stronie. Wygłaszają pełne oburzania monologi, w których dowodzą, że Troja to zepsute i skazane na klęskę państwo. Chcą zemsty. Nie występuje osobiście w sztuce, ale jej losy okazują siw ważnym argumentem podczas posiedzenia rady miasta. Sztuka poprzedzona jest listem Kochanowskiego do Jana Zamoyskiego, zawierający krótkie wyjaśnienia na jej temat. Prolog Sztuka zaczyna się od monologu Antenora, która przedstawia sytuację, w jakiej znaleźli się Trojańczycy. Aleksander goszcząc w Grecji, porwał Helenę, żonę króla Menelaosa, sprowadził ją do rodzinnej Troi. Grecy ruszyli kobiecie na ratunek, nie mogąc znieść „oblężenia i krzywdy”. Przybyli do brzegów, szykują się do wojny. Właśnie wysłali posłów. Jeśli Trojanie oddadzą Helenę, konflikt zakończy się pokojowo, jeśli nie - wybuchnie wojna. Mimo oczywistego zagrożenia - Aleksander nie chce pójść na ugodę z Grekami, próbuje przekupić swoich rodaków, żeby go wsparli podczas rady miasta i pozwolili zatrzymać przy sobie Helenę. Antenor nie ukrywa, że jest po stronie Greków. Negatywnie ocenia czyn Aleksandra, który może przyczynić się do zguby rzeczypospolitej. Epejsodion 1 Na scenę wchodzi Aleksander. Zagaduje Antenora, próbując zyskać jego przychylność. Antenor stanowczo odmawia. Dochodzi do potyczki słownej pomiędzy nimi. Pada tu kilka ważnych kwestii. ANTENOR: „Przyjacielowi więcej niźli prawdziwie/ chcieć służyć, zda się przeciw przystojności”. ALEKSANDER: „Piękne sumienie: stać przy przyjacielu”. ANTENOR: ,, Jeszcze piękniejsze: zostawać przy prawdzie”. ALEKSANDER: „Grekom pomagać to u ciebie prawdą”. ANTENOR: „ Grek u mnie każdy, kto ma sprawiedliwą”. Mężczyźni po tym pojedynku (dobro kraju kontra przyjaźń) rozchodzą się zagniewani. Pieśń chóru 1 Chór wygłasza krytykę młodych ludzi, którym zawsze brakuje roztropności. Folgując swoim żądzom, „Zdrowie i sławę tracą, tracą majętności” i doprowadzają ojczyznę do zguby. Na scenę wchodzi Helena, chór zastanawia się, co „też teraz / nieboga myśli wiedząc, że dziś o niej w radzie / ostatecznie namowy (...)". Epejsodion 2 Okazuje się że Helena uważa Aleksandra za swego człowieka. Porównuje go do drapieżnego wilk, który rozbił stado, a teraz ucieka przed pasterzami i ich psami. Twierdzi, że przewidziała, iż Aleksander niedługo będzie się cieszył z „korzyści swej". Helena z tęsknotą opowiada o swojej dobre przeszłości. Jest pełna obaw. Boi się, że po powrocie do Grecji, wszyscy ją bedą źle oceniać i traktować. Jej opiekunka stara się ją pocieszyć. Helena skarży się, że w jej życiu jest więcej frasunków niż radości. Zaczynają dyskutować (optymizm kontra pesymizm). Pieśń chóru 2 Pieśń stanowi apel zwrócony w stronę polityków. Nawołuje ich do odpowiedzialnej, roztropnej pracy. Zaczyna się od słynnego czterowiersza. „Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie, / A ludzką sprawiedliwość w ręku trzymacie, / Wy, mówię, którym ludzi paść porzucono, / I zwirzchność nad stadem bożym zwierzono (…)”. Mowa tu o tym, że politycy powinni troszczyć się o dobro kraju, a nie tylko o swoje własne. Powinni pamiętać, że nad sobą mają pana, przed którym będą musieli się rozliczyć. Epejsodion 3 Do Heleny podchodzi poseł, mówiąc, że ma dobrą nowinę. Okazuje się, że ta „dobra” nowiną oznacza, że Helena zostaje w Troi. Na jej prośbę mężczyzna streszcza przebieg rady miasta. Najpierw głos zabrał król, który powiedział, że nigdy nie podejmie decyzji bez uwzględnienia głosów rady. Zaznaczył, że kocha syna, ale w swoim postępowaniu kieruje się przede wszystkim dobrem kraju. Oznajmił, że Aleksander dostał żonę, ale dodaje, że nie wie, w jaki sposób się to odbyło. Celem rady, spointował swoje wystąpienie, jest decyzja, co zrobić z Heleną wydać czy nie. Aleksander oznajmił skupiał się na polowaniach. O Helenie nie słyszał nigdy. Pewnego razu obrano go na sędziego w sporze trzech bogiń. Wenus obiecała mu Helenę za żonę. Przypomniał że kiedyś Grecy porwali Medeę. Jeśli oni mogli, dlaczego on nie może? Przypomniał także dramatyczną przeszłości Troi - przed laty wojska Greckie pod wodzą Heraklesa zniszczyły Troję i porwały Hesjonę, siostrę Priama. Po jego wystąpieniu zrobił się gwar. Antenor stwierdził że dłuższe wywody są zbędne. Jeśli nie zwrócą Heleny, wybuchnie wojna. Podczas głosowanie wygrali stronnicy Aleksandra. Rada miasta zdecydowała, że Troja nie wyda Grekom Heleny. Helena zostanie zwrócona, jeśli Grecy zwrócą Trojanom Medeę. Zwyciężył populizm. Na koniec poseł oznajmił Helenie, że Aleksander czeka na nią w domu. Kwestia Chóru W czterowersowej wypowiedzi pojawia się obraz wracających do siebie posłów greckich. Epejsodion 4 Ulisses wygłasza gniewny monolog. Menelaos chce zabić Aleksandra. Pieśń chóru 3 Pieśń zaczyna się od apostrofy do „białowłosej pławaczki", czyli łodzi bukowej, na której przybył Aleksander do Grecji, skąd uprowadził Helenę. Chór przywołuje scenę sądu nad urodą trzech bogiń, w której główną rolę odegrał właśnie Aleksander. Pieśni kończy się obrazem wojny. Epejsodion 5 Antenor rozmawiać z królem, przypomina mu że nie zastosował się do jego rady. Teraz napomina go żeby zaczął przygotowywać się do obrony kraju. Dowódcy strzegących granic donoszą, że ruszyły w ich stronę wojska greckie. Trzeba szykować się do wojny. Priam stwierdza że te słowa dyktuje mu strach. Antenor mówi, że muszą walczyć albo uciekać. Na scenie pojawia się przestraszona kobieta. Blada, z potarganymi włosami, drży, wywraca oczy kręci głową. To Kasandra córka Priama. Zwracając się do Apollina, zapytuję go, dlaczego zsyła na nią prorocze obrazy, skoro nikt jej nie wierzy. Przepowiada śmierć swojego brata Hektora oraz jego wroga Achillesa. Mówi też o koniu, którego radzi spalić. Końcowe obrazy jej wieszczej przemowy zwiastują straszliwe cierpienie. Kwestia Chóru Zawiera tylko dwa wersy: „, Rzućmy się co najprędzej, a pokój gdzie / Wyprowadźmy tę pannę uprowadzoną!" Epilog Antenor zwraca się do Priama, przestrzegając go, żeby wziął te słowa na poważnie. Ich rozmowę przerywa Rotmistrz, który prowadzi ze sobą więźnia. Oznajmia, że Grecy już ich zaatakowali. Priam wydaje polecenie: jutro rano odbędzie się rada ws. obrony. Kwestia Antenora zamyka sztukę: według niego Trojanie powinna naradzić się w sprawie ataku, nie obrony. MOTYWY LITERACKIE WŁADZA PATRIOTA PRZEPOWIEDNIA ,,Odprawa posłów greckich" przedstawia postać władcy, który nie sprawdził się w sytuacji zagrożenia. Był głuchy na przestrogi Kasandry, zignorował rozsądne i racjonalne podpowiedzi Antenora, bał się wystąpić przeciwko błędnym ustaleniom rady miejskiej. Jego chwiejność, brak odwagi, lekceważenie widma wojny - doprowadziło do katastrofy. Wśród Trojan zabrakło prawdziwych patriotów, czyli takich obywateli, którzy przekładają własne dobro nad dobro ojczyzny i mają odwagę przeciwstawić się błędnym opinią większości. Wzorem patrioty jest Antenor, który osamotniony próbuje przekonać radę miasta, aby zgodziła się na warunki posłów greckich. Kasandra jest wieszczką, których nikt nie wierzy. W rozmowie z ojcem przedstawia wizję upadku Troi, ale on nie jest przekonany co do jej prawdziwości. POŻĄDANIE/ NAMIĘTNOŚĆ FATUM Troja upadła z powodu namiętności, którą Aleksander poczuł do Heleny. Tak się w tym zatrącił, że zapomniała o dobru ojczyzny. zmanipulował swoich rodaków, postawił na swoim i wciągnął Trojańczyków w wojnę. W tragedii greckiej los ludzki był uzależniony od Fatum, czyli od przeznaczenia, którego nawet bogowie nie mogli zmienić. Utwór Kochanowskiego ma inne przesłanie: obywatele, społeczności, narody mogą i powinnl odpowiedzialnie go kształtować, kierując się troską o dobro wspólne.