Analiza sonetu "Burza" Adama Mickiewicza
Sonet „Burza" należy do liryki pośredniej opisowej, w której podmiot liryczny przekazuje swoje refleksje poprzez opis otaczającego świata. Utwór zamyka tryptyk marynistyczny, stanowiąc kontynuację sonetów „Cisza morska" i „Żegluga".
Budowa utworu nieco odbiega od klasycznej formy sonetu. Składa się z dwóch strof czterowersowych (o charakterze opisowym) i dwóch trzywersowych filozoficzno−refleksyjnych. Puenta zawarta jest nietypowo w ostatniej strofie, co zaburza tradycyjną kompozycję sonetu.
Mickiewicz mistrzowsko operuje językiem, używając licznych środków stylistycznych dla oddania dramatyzmu sytuacji. Wśród nich znajdziemy plastyczne epitety („trwożnej gromady", „mokre góry"), dynamiczne wyliczenia i równoważniki zdań („zdarto żagle, ster prysnął"), a także porównania i paralelizm kompozycyjny.
💡 Przemyślenia podmiotu lirycznego zostały skondensowane do zaledwie dwóch ostatnich wersów utworu, co podkreśla ich wagę i wzmacnia wymowę całego sonetu.