Dwudziestolecie międzywojenne to kluczowy okres w historii Polski przypadający na lata 1918-1939, między I a II wojną światową. W tym czasie Polska odzyskała niepodległość i doświadczyła znaczącego rozwoju kulturalnego oraz społecznego.
W dziedzinie kultury i sztuki okres ten charakteryzował się niezwykłą różnorodnością nurtów artystycznych. Sztuka dwudziestolecia międzywojennego rozwijała się dynamicznie, łącząc tradycję z nowoczesnością. Wśród najważniejszych kierunków artystycznych dominował ekspresjonizm, futuryzm i formizm. Najwięksi malarze dwudziestolecia międzywojennego jak Witkacy, Tadeusz Makowski czy Zofia Stryjeńska tworzyli dzieła przełomowe dla polskiej sztuki. Literatura 20-lecia międzywojennego również przeżywała rozkwit - powstały wtedy wybitne dzieła Brunona Schulza, Witolda Gombrowicza i Marii Dąbrowskiej.
Okres ten przyniósł także istotne zmiany społeczne. Wizerunek kobiety w dwudziestoleciu międzywojennym uległ znaczącej transformacji - kobiety uzyskały prawa wyborcze, coraz częściej podejmowały pracę zawodową i studia wyższe. Warto również wspomnieć o wcześniejszych procesach rusyfikacji i germanizacji, które miały miejsce pod zaborami i których skutki nadal były widoczne w okresie międzywojennym. Rusyfikacja w Polsce szczególnie silnie zaznaczyła się w systemie edukacji i administracji, co zostało później zobrazowane w literaturze, między innymi w "Syzyfowych pracach" Stefana Żeromskiego. Filozofia dwudziestolecia międzywojennego koncentrowała się na zagadnieniach tożsamości narodowej, modernizacji społeczeństwa oraz relacji między tradycją a nowoczesnością.
