Poezja Jana Andrzeja Morsztyna - mistrz barokowych konceptów
Morsztyn to poeta, który potrafił z prostych tematów tworzyć prawdziwe arcydzieła słowa. Jego poezja barokowa opiera się na konceptach - czyli zaskakujących pomysłach, które mają olśnić i zaskoczyć czytelnika.
W wierszu "Cuda miłości" pokazuje, że miłość to uczucie pełne sprzeczności. Używa paradoksów, żeby opisać cierpienia zakochanego - wszystko przez piękne oczy dziewczyny, przed którymi nie da się obronić.
"Do trupa" to jeszcze bardziej szokujący pomysł. Podmiot liryczny zwraca się do zmarłego i... zazdrości mu! Dlaczego? Bo trup nie cierpi jak nieszczęśliwie zakochany. Obaj są bladzi i "zabici", ale trup ma spokój, a kochanek płonie w ogniu namiętności.
Pamiętaj: Baroku uwielbiał szokować - im bardziej zaskakujące porównanie, tym lepiej!
"Niesłatek" pokazuje żartobliwą stronę Morsztyna. To wiersz pełen złośliwości pod adresem kobiet, z anaforą "prędzej" i zaskakującą puentą na końcu.
Charakterystyczne cechy jego poezji to antytezy, oksymorony, hiperbole i gradacje. Morsztyn często łączył błahe tematy z kunsztowną formą - pisał o miłości jak o dworskiej grze towarzyskiej.