Melodia mgieł nocnych - Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Wyobraź sobie, że mgły potrafią mówić i opowiadać swoje historie. W tym wierszu to właśnie mgły są narratorami - to one prowadzą nas przez nocny krajobraz nad Czarnym Stawem w Tatrach. To miejsce nie jest przypadkowe - dla dekadentów góry były ucieczką od znienawidzonego, współczesnego świata.
Akcja dzieje się w nocy, kiedy wszystko wydaje się tajemnicze i nierzeczywiste. Pejzaż górski jest uśpiony, a mgły poruszają się ostrożnie i cicho, jakby nie chciały nikogo obudzić. Tetmajer używa czasowników, żeby pokazać ich ruch i zmienność.
To nie jest realistyczny opis przyrody, jaki znasz z podręczników geografii. Poet tworzy "krajobraz duszy" - czyli pejzaż, który odbija ludzkie emocje i nastroje. Bezkształtność mgieł symbolizuje ulotność życia i przemijanie.
Pamiętaj: Ten wiersz to przykład psychizacji krajobrazu - natura staje się odbiciem stanów psychicznych człowieka.
Najważniejsze jest to, że ta wizja przyrody jest wolna od moralnych czy społecznych pouczeń. To czysta poezja nastrojowa, która ma po prostu wzruszyć i oczarować.