Kobiety i miłość w "Lalce"
W powieści Prusa występuje galeria zróżnicowanych postaci kobiecych. Izabela Łęcka reprezentuje arystokrację, Kazimiera Wąsowska to niezależna, inteligentna wdowa, Helena Stawska uosabia skromność i wierność, a baronowa Krzeszkowska pokazuje destrukcyjną stronę małżeństwa. Małgorzata Minclowa i prezesowa Zasławska dopełniają ten portret zbiorowy.
Każdy z bohaterów przeżywa miłość inaczej. Wokulski idealizuje Łęcką (wcześniej Minclową), Minclowa idealizuje Wokulskiego, a Łęcka porównuje mężczyzn do greckich bogów. Rzecki kocha platonicznie Stawską, która twierdzi, że "namiętności w niej wygasły" i czeka na męża niesłusznie oskarżonego o morderstwo.
Wąsowska, 30-letnia wdowa z ogromnym majątkiem, ceni swoją niezależność i "bawi się życiem". Baronowa Krzeszowska, po stracie córki, tkwi w toksycznym małżeństwie pełnym kłótni. Prezesowa Zasławska wspomina swoją nieszczęśliwą miłość do ojca Wokulskiego, którego nie mogła poślubić ze względu na różnice społeczne.
Wskazówka interpretacyjna: Różnorodne portrety kobiet i ich doświadczenia miłosne w "Lalce" pokazują, jak pozycja społeczna i konwenanse epoki ograniczały możliwości kobiet, nawet tych z wyższych sfer. To pozytywistyczna krytyka ówczesnego społeczeństwa.