Przypadki w języku polskim
W języku polskim używamy siedmiu przypadków, które zmieniają formę wyrazów zależnie od ich roli w zdaniu. Każdy przypadek odpowiada na inne pytania i pomaga nam zrozumieć, o co chodzi w wypowiedzi.
Mianownik (M) to podstawowa forma wyrazu i odpowiada na pytania "kto?" lub "co?". Na przykład: pies (to jest pies).
Dopełniacz (D) używamy, gdy mówimy o braku czegoś. Odpowiada na pytania "kogo?" lub "czego?" nie ma. Na przykład: psa (nie ma psa).
Ciekawostka: Celownik i biernik często sprawiają najwięcej problemów, ale wystarczy zapamiętać, że celownik to "komu dajemy", a biernik to "kogo widzimy"!
Celownik (C) pokazuje komu coś dajemy lub się przygląda. Odpowiada na pytania "komu?" lub "czemu?". Na przykład: psu (daję kość psu).
Biernik (B) używamy, gdy mówimy o tym, co widzimy. Odpowiada na pytania "kogo?" lub "co?". Na przykład: psa (widzę psa).
Narzędnik (N) mówi nam, z kim lub z czym coś robimy. Odpowiada na pytania "z kim?" lub "z czym?". Na przykład: z psem (idę z psem).
Miejscownik (Ms) używamy, gdy mówimy o kimś lub o czymś. Odpowiada na pytania "o kim?" lub "o czym?". Na przykład: o psie (myślę o psie).
Wołacz (W) to przypadek używany, gdy kogoś wołamy lub zwracamy się do kogoś bezpośrednio. Na przykład: psie! (mój miły psie!).