Wizja końca świata w Apokalipsie św. Jana
Apokalipsa św. Jana to jedna z najbardziej zagadkowych ksiąg Biblii, pełna złożonej symboliki i obrazów końca czasów. Sam termin „apokalipsa" pochodzi z greckiego i oznacza „objawienie", choć w potocznym rozumieniu stał się synonimem kataklizmu i końca świata.
Napisana prawdopodobnie za panowania Nerona, Apokalipsa przedstawia wizję końca obecnego świata i nastania nowego, wolnego od zła. Wśród jej najbardziej znanych obrazów znajdziemy Czterech Jeźdźców Apokalipsy symbolizujących wojnę, głód, zarazę i śmierć, a także Gwiazdę Piołun, która zatruwa wodę, oraz żelazną szarańczę. Kluczowe postacie to również Bestia, Babilońska Nierządnica i Antychryst, który ma rządzić światem przed ostateczną bitwą Armagedon.
W „Boskiej komedii" Dantego, szczególnie w części „Raj", znajdujemy wizję końca czasów i Sądu Ostatecznego, gdzie sprawiedliwi otrzymują nagrodę, a grzesznicy karę. Koniec świata wiąże się tu z rozliczeniem ludzkich czynów od urodzenia aż po śmierć.
Klucz do zrozumienia: Apokalipsa nie jest jednoznaczną zapowiedzią zagłady – można ją interpretować zarówno dosłownie, jak i symbolicznie, jako opowieść o duchowej przemianie i zwycięstwie dobra nad złem.
Podobne motywy eschatologiczne pojawiają się w „Nie-boskiej komedii" Krasińskiego, gdzie rewolucja społeczna staje się katalizatorem końca świata. Autor przedstawia walkę między arystokracją a rewolucjonistami jako prefigurację ostatecznej walki między dobrem a złem, zakończonej boską interwencją.