Skamander i jego przedstawiciele
Skamander to grupa poetycka bez formalnego programu, której główni przedstawiciele tworzyli tzw. piątkę skamandrycką: Julian Tuwim, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński i Jarosław Iwaszkiewicz. Poeci spotykali się w kawiarni "Pod Pikadorem" i prowadzili kabaret artystyczny, co pozwalało im na bezpośredni kontakt z publicznością.
Skamandryci wprowadzili nową jakość do polskiej poezji. Wykorzystywali język potoczny, często sięgali po humor i absurd. Jednocześnie nawiązywali do dziedzictwa kulturalnego, ale odrzucali tradycję romantyczną i młodopolską. Fascynowali ich ludzie, miejskie tłumy, nowoczesność i wynalazki techniczne.
W twórczości Juliana Tuwima widać wyraźne cechy charakterystyczne dla grupy. W wierszu "Do krytyków" przedstawia tłum jako zbiorowisko ludzi o niepohamowanych instynktach, podkreślając biologizm i witalizm (zachwyt nad pełnią życia). Z kolei w "Wiośnie" wyraża entuzjazm wobec codzienności, młodości i miejskiego życia.
Warto zapamiętać! Skamandryci kierowali się kilkoma kluczowymi ideami: witalizmem (zachwyt nad energią życiową), prezentizmem (skupienie na teraźniejszości), aktywizmem (nawoływanie do działalności społecznej) i talentizmem (rozwijanie indywidualnych zdolności).
Jan Lechoń w wierszu "Herostrates" wyraźnie nawołuje do zerwania z romantyczną tradycją i martyrologią narodową. Według niego należało przestać analizować przeszłość i skupić się na teraźniejszości, co doskonale oddaje prezentyzm charakterystyczny dla grupy Skamander.