Sonety krymskie - charakterystyka
Sonety krymskie Mickiewicza to przykład liryki romantycznej, której zadaniem jest wyrażanie uczuć i myśli wspólnych dla większej grupy ludzi. Utwory te mają również cel dydaktyczny - wychowywać i moralizować czytelnika.
Narrator w sonetach pozostaje jedynie świadkiem wydarzeń, nie ujawniając swojej tożsamości. Obserwuje świat przedstawiony, ale nie jest jego bezpośrednią częścią, co tworzy ciekawy dystans między opisem a przeżyciem.
Budowa sonetów jest klasyczna - składają się z dwóch strof czterowersowych i dwóch trzywersowych. W "Burzy" pointa pojawia się w ostatniej strofie, co stanowi pewne odejście od tradycyjnej kompozycji tego gatunku. Występują w nich rymy żeńskie, zarówno sąsiadujące jak i okalające, które wspólnie ze środkami stylistycznymi budują nastrój utworu.
Ciekawostka: Środki stylistyczne w "Burzy" zostały dobrane tak, by czytelnik mógł niemal fizycznie odczuć chaos i grozę sztormu na morzu - to doskonały przykład romantycznego obrazowania!
"Stepy akermańskie" - interpretacja
"Stepy akermańskie" to sonet pisany trzynastozgłoskowcem o klasycznym układzie rymów (abba abba cdc dcd), co nadaje wierszowi wyjątkową melodyjność. Forma utworu doskonale współgra z jego treścią.
Podmiotem lirycznym jest poeta-wędrowiec przemierzający tytułowe stepy. Utwór ten łączy w sobie dwa ważne dla romantyzmu elementy: zachwyt nad dzikością przyrody oraz tęsknotę za utraconą ojczyzną.
W "Stepach akermańskich" Mickiewicz pokazuje, że nawet będąc daleko od Polski, nosi ją w sercu. Piękno egzotycznego krajobrazu nie jest w stanie przyćmić uczucia nostalgii za rodzinnymi stronami.