Teatr starożytny
Teatr grecki narodził się z uroczystości religijnych ku czci Dionizosa. Początkowo były to procesje z mężczyznami przebranymi za satyrów, śpiewającymi pieśni zwane dytyrambami. Z czasem rozwinęły się w przedstawienia teatralne z prawdziwymi aktorami i chórem.
Z greckiego teatru wyłoniły się trzy główne gatunki dramatyczne: tragedia, komedia i dramat satyrowy. Najbardziej prestiżowa była tragedia, która przedstawiała losy wybitnych postaci obciążonych fatum (przeznaczeniem). Bohaterowie tych utworów stawali przed konfliktem tragicznym – wyborem między równorzędnymi racjami.
Teatry budowano w naturalnych zagłębieniach terenu, by zapewnić dobrą akustykę. Miały charakterystyczny układ: półokrągłą widownię (theatron), placyk dla chóru (orchestra) oraz scenę (proskenion). Aktorzy (wyłącznie mężczyźni) nosili koturny, peruki i maski, które pomagały widzom rozpoznać graną postać.
Wskazówka: Zapamiętaj pojęcie katharsis (oczyszczenie) – to główny cel tragedii greckiej. Widz, odczuwając litość i trwogę podczas oglądania cierpień bohatera, doświadczał oczyszczenia z tych emocji!
Maski teatralne miały szeroko wykrojone otwory na usta, co pomagało w akustyce. Aktorów "wydłużano" za pomocą peruk i wysokich butów (koturnów), a ich sylwetki poszerzano warstwami materiału, by byli lepiej widoczni z daleka. Wszystko to, wraz z jaskrawymi strojami, zapewniało dobrą widoczność nawet bez nowoczesnych technologii.