Pozostałe rodzaje stylizacji
Stylizacja biblijna nawiązuje do języka Pisma Świętego, wykorzystując jego metaforykę i frazeologię. Piotr Skarga w swoich kazaniach porównywał królestwa do ciał, które mogą chorować i umierać - to typowy przykład biblijnego stylu pouczania.
Stylizacja humorystyczna ma na celu rozbawienie czytelnika poprzez mieszanie różnych stylów językowych. Ma cztery odmiany: groteskę (podkreśla absurd), parodię (imituje dzieła), pastisz (naśladuje konkretnego autora) i trawestację (przerabia poważne utwory na śmieszne).
Gombrowicz w "Ferdydurke" doskonale pokazuje humorystyczną stylizację: "Państwo nie robią, cięgiem ino żrą i żrą, to ich rozpiro!" Taki język od razu wywołuje uśmiech.
Stylizacja patetyczna nadaje utworom podniosłość przez uroczysty język. Mickiewicz w "Odzie do młodości" wołał: "Razem młodzi przyjaciele!" - to klasyczny przykład patetycznego tonu, który mobilizuje do działania.
Stylizacja onomatopeiczna wykorzystuje wyrazy dźwiękonaśladowcze. Tuwim w "Lokomotywie" genialnie oddał odgłosy pociągu: "I dudni, i stuka, łomoce i pędzi" - słyszysz ten rytm, prawda?
💡 Ciekawostka: Indywidualizacja języka sprawia, że każda postać mówi w unikalny sposób. Wyspiański w "Weselu" dał każdemu bohaterowi charakterystyczny sposób mówienia, dzięki czemu od razu wiesz, kto przemawia!