Geneza i elementy tragedii greckiej
Tragedia wywodzi się z uroczystości religijnych ku czci Dionizosa - greckiego boga urodzaju i wina. Termin "tragedia" dosłownie oznacza "pieśń kozła" tragos−kozioł,ode−piesˊnˊ, nawiązując do pieśni śpiewanych podczas świąt zwanych Dionizjami. Z czasem w pieśniach oprócz Dionizosa zaczęto opiewać także innych bogów, a później królów i sławnych rycerzy.
Konflikt tragiczny stanowi istotę tragedii - to zderzenie równorzędnych racji moralnych, które zawsze kończy się klęską. Bohater, często przez swoją hybrys (pychę), popełnia hamartię (błąd tragiczny), co prowadzi do katastrofy. Ważnym elementem jest dysproporcja między winą a karą, gdyż sprawca jest jednocześnie ofiarą.
Grecka tragedia miała ściśle określoną budowę: rozpoczynała się od prologos (wprowadzenie), następnie parodos (wejście chóru), potem przeplatały się epeisodiony (części dialogowe) i stasimony (komentarze chóru), a kończyła ją exodos (wyjście chóru). Na scenie mogły występować maksymalnie trzy osoby jednocześnie (nie licząc chóru).
Warto wiedzieć! W tragedii greckiej przestrzegano zasady trzech jedności: miejsca (jedno miejsce akcji), czasu (wydarzenia w ciągu jednej doby) i akcji (jeden główny wątek). Miało to budować napięcie i potęgować wrażenie nieuchronności losu.