Korzeń jest jednym z najważniejszych organów roślin naczyniowych, odpowiedzialnym za pobieranie wody i soli mineralnych z gleby.
Budowa korzenia składa się z kilku charakterystycznych stref: strefy wierzchołkowej z merystemem wierzchołkowym korzenia, strefy wydłużania, strefy włośnikowej oraz strefy korzenia właściwego. W strefie wierzchołkowej znajduje się czapeczka korzeniowa, która chroni delikatne tkanki merystematyczne podczas wzrostu korzenia w glebie.
Rośliny wykształciły dwa główne typy systemów korzeniowych: system korzeniowy palowy oraz system korzeniowy wiązkowy. Palowy system korzeniowy przykłady drzew obejmują dąb, sosnę czy marchew, gdzie występuje wyraźny korzeń główny z bocznymi odgałęzieniami. Wiązkowy system korzeniowy przykłady można zaobserwować u traw, w tym zbóż jak system korzeniowy pszenicy, gdzie wszystkie korzenie mają podobną grubość i długość. Korzenie przybyszowe przykłady występują u roślin takich jak kukurydza czy truskawki, wyrastając z łodygi lub innych części rośliny. Korzenie podporowe przykłady można znaleźć u kukurydzy czy pandanowców, gdzie pełnią funkcję mechanicznego podtrzymywania rośliny.
Budowa pierwotna korzenia charakteryzuje się obecnością tkanek pierwotnych, powstających z merystemu wierzchołkowego. Budowa wtórna korzenia pojawia się u roślin dwuliściennych i nagonasiennych w wyniku działania merystemów wtórnych - miazgi wiązkowej i korkotwórczej. Budowa pierwotna i wtórna korzenia różni się znacząco u roślin jednoliściennych i dwuliściennych, co ma związek z ich odmiennym wzrostem i rozwojem. Funkcje korzenia obejmują nie tylko pobieranie wody i soli mineralnych, ale także magazynowanie substancji zapasowych, przewodzenie substancji oraz umocowanie rośliny w podłożu.
