Korzeń jest jednym z najważniejszych organów wegetatywnych roślin, który pełni kluczowe funkcje w rozwoju i przetrwaniu rośliny. Budowa korzenia składa się z kilku charakterystycznych stref korzenia, które obejmują strefę podziałów komórkowych, strefę wydłużania, strefę włośnikową oraz strefę okorkowania.
W zależności od typu rośliny możemy wyróżnić różne systemy korzeniowe. U roślin dwuliściennych występuje korzeń palowy, który charakteryzuje się wyraźnie widocznym korzeniem głównym z bocznymi odgałęzieniami. Przykładami są marchew czy mniszek lekarski. Z kolei system korzeniowy wiązkowy, typowy dla roślin jednoliściennych, składa się z wielu równorzędnych korzeni wyrastających z podstawy łodygi. Korzenie przybyszowe mogą powstawać na różnych częściach rośliny jako adaptacja do specyficznych warunków środowiska. Modyfikacje korzeni obejmują korzenie spichrzowe (marchew), korzenie podporowe (kukurydza) czy korzenie czepne (bluszcz).
Funkcje korzenia są niezwykle różnorodne i obejmują nie tylko pobieranie wody i soli mineralnych z gleby, ale także zakotwiczenie rośliny w podłożu. Budowa zewnętrzna korzenia jest ściśle związana z jego funkcjami - włośniki zwiększają powierzchnię chłonną, a czapeczka chroni stożek wzrostu. Budowa wtórna korzenia pojawia się u roślin dwuliściennych i prowadzi do przyrostu na grubość. Jest to istotne w kontekście rozmnażania wegetatywnego roślin, gdyż niektóre modyfikacje korzeni mogą służyć do rozmnażania bezpłościowego. W przeciwieństwie do rozmnażania generatywnego roślin, które wymaga udziału organów generatywnych, rozmnażanie wegetatywne może zachodzić przy udziale zmodyfikowanych korzeni.
