Drapieżnictwo w przyrodzie
Drapieżnictwo to antagonistyczna zależność międzygatunkowa, w której jedne organizmy (drapieżniki) polują na inne (ofiary) jako źródło pokarmu. Ta relacja wpływa na liczebność populacji i kształtuje ewolucję gatunków.
Drapieżniki wykształciły różne przystosowania anatomiczne, które pomagają im skutecznie polować. Należą do nich długi ogon zapewniający równowagę, smukłe ciało do szybkiego poruszania się, mocna klatka piersiowa i przepona, świetnie rozwinięte narządy zmysłów, szerokie nozdrza, ostre zęby oraz silnie umięśnione tylne kończyny do skakania na ofiarę.
Zwierzęta polują na wiele pomysłowych sposobów. Niektóre, jak żwietnik, upodabniają się do podłoża. Pająki tworzą pułapki, modliszka udaje roślinę, meduzy paraliżują ofiary, a niektóre ryby wzbudzają zainteresowanie kolorami. Inne metody to wabienie przynętą (jak u mątwy), skradanie się (jak surzykańca) czy atak z ukrycia (jak mureny).
Ciekawostka: Ofiary nie są bezbronne! Wykształciły własne strategie przetrwania, takie jak kamuflaż (patyczaki), produkcja toksyn (drzewołaz lazurowy), upodabnianie się do groźnych gatunków (motyl przeziernik osowiec), uciekanie, udawanie martwego (zaskroniec) czy noszenie pancerza (pancernik).