Modyfikacje łodygi i przyrost wtórny
Rośliny wykształciły fascynujące modyfikacje łodygi, które pomagają im przetrwać. Ciernie (np. u śliwy tarniny) to zaostrzone odgałęzienia chroniące przed zwierzętami roślinożernymi. Łodygi spichrzowe sukulentów gromadzą wodę i przeprowadzają fotosyntezę. Wąsy czepne pozwalają roślinom owijać się wokół podpór.
Kłącza to wieloletnie, zgrubiałe, podziemne łodygi o nieograniczonym wzroście, pełniące funkcję spichrzową i przetrwalnikową. Są też organami rozmnażania bezpłciowego roślin. Z kolei rozłogi to odgałęzienia dolnej części nadziemnego pędu, również służące do wegetatywnego rozmnażania.
Za przyrost wtórny roślin odpowiada aktywność dwóch tkanek twórczych: kambium i fellogenu. W początkowej fazie przyrostu łodygi na grubość tworzy się pierścień kambium, które produkuje drewno do środka, a łyko na zewnątrz. Fellogen wytwarza korek (na zewnątrz) i fellodermę (do wewnątrz).
🌿 Ciekawostka: W trakcie budowy wtórnej łodygi drewno i łyko pierwotne zanikają, a zastępują je tkanki wtórne, co umożliwia roślinom wieloletnim zwiększanie swojej grubości z roku na rok.
W efekcie przyrostu wtórnego łodygi roślin dwuliściennych powstają charakterystyczne słoje widoczne na przekroju pnia drzewa, które pozwalają określić jego wiek. Warto wiedzieć, że rośliny zielne nie wykazują znaczącego przyrostu na grubość, w przeciwieństwie do drzew i krzewów.