Fizjologia i przystosowania pierścienic
Oddychanie u pierścienic różni się zależnie od środowiska. Gatunki lądowe i słodkowodne wymieniają gazy przez całą powierzchnię ciała, natomiast morskie formy posiadają skrzela zewnętrzne na parapodiach. Tkanka mezodermalna tworzy układ krwionośny, który u pierścienic jest zamknięty - składa się z naczynia grzbietowego i brzusznego połączonych naczyniami okrężnymi.
Krew pierścienic może mieć różne barwy - czerwoną (zawiera hemoglobinę), różową (hemoerytryna) lub zieloną (chlorokruoryna). Układ wydalniczy pierścienic tworzą metanefrydia występujące parami w każdym segmencie. Podocysty filtrują krew, usuwając zbędne produkty przemiany materii - amoniak u form wodnych i mocznik u lądowych.
Układ nerwowy obejmuje mózg, obrączkę okołoprzełykową i brzuszny łańcuszek nerwowy z parami zwojów w każdym segmencie. Wieloszczety i pijawki posiadają fotoreceptory w postaci oczu, co zwiększa ich zdolności sensoryczne.
Pijawki wykazują szczególne przystosowania do pasożytniczego trybu życia. Żywią się krwią kręgowców jako pasożyty zewnętrzne. Ich adaptacje obejmują przyssawki z ząbkami, umięśnioną gardziel działającą jak pompa ssąca, duże wole magazynujące krew oraz wydzielanie hirudyny - substancji zapobiegającej krzepnięciu krwi.
Ważne: Hirudyna wydzielana przez pijawki ma właściwości przeciwzakrzepowe i była stosowana w medycynie ludowej, a obecnie jest badana pod kątem wykorzystania w nowoczesnych lekach!
Znaczenie pierścienic w przyrodzie jest ogromne - dżdżownice napowietrzają i użyźniają glebę, pijawki uczestniczą w regulacji populacji zwierząt, a wszystkie przyczyniają się do obiegu materii w ekosystemach.