Fizjologia i przystosowania pierścienic
Oddychanie pierścienic lądowych i słodkowodnych odbywa się przez całą powierzchnię ciała, co ułatwia gęsta sieć naczyń włosowatych. Pierścienice słonowodne wykorzystują do tego skrzela zewnętrzne umieszczone na parapodiach.
Układ krwionośny pierścienic jest zamknięty i składa się z naczynia grzbietowego, brzusznego oraz łączących je naczyń okrężnych. Barwa krwi może być różna: czerwona (hemoglobina), różowa (hemoerytryna) lub zielona (chlorokrucyna).
Układ wydalniczy tworzą metanefrydia występujące parami w każdym segmencie. Posiadają podocysty - komórki filtrujące krew ze zbędnych produktów przemiany materii. Tkanka mezodermalna daje początek strukturom takim jak układ krwionośny i wydalniczy. Formy wodne wydalają amoniak, a lądowe - mocznik.
💡 Warto wiedzieć: Metameria homonomiczna u pierścienic umożliwia im efektywny ruch dzięki niezależnemu kurczeniu się poszczególnych segmentów, co jest szczególnie widoczne u dżdżownicy podczas poruszania się w glebie.
Pijawki to wyjątkowi przedstawiciele pierścienic, przystosowani do pasożytniczego trybu życia. Odżywiają się krwią kręgowców, a ich przystosowania obejmują: przyssawki, szczęki w otworze gębowym z ząbkami, umięśnioną gardziel działającą jak pompa ssąca oraz duże wole magazynujące krew. Wydzielają też hirudynę zapobiegającą krzepnięciu krwi ofiary.
Pijawki najczęściej żyją w zbiornikach słodkowodnych, spotykane są w stawach i jeziorach o bogatej roślinności. Rodzaj pobieranego pokarmu przez tasiemca różni się od diety pijawek - tasiemce, będące płazińcami, absorbują pokarm całą powierzchnią ciała, podczas gdy pijawki aktywnie wysysają krew.