Tkanka łączna i nerwowa
Tkanka łączna właściwa występuje w kilku odmianach. Tkanka łączna luźna składa się z różnych komórek, w tym fibroblastów, oraz dużej ilości substancji podstawowej z włóknami kolagenowymi i sprężystymi. Pełni funkcję rusztowania dla innych tkanek i wypełnia przestrzenie między narządami. Tkanka łączna zbita zawiera mniej komórek i substancji podstawowej, ale więcej włókien białkowych, głównie kolagenowych. Tworzy ścięgna, więzadła i skórę właściwą kręgowców.
Tkanka tłuszczowa dzieli się na żółtą i brunatną. Żółta zawiera duże krople tłuszczu i pełni funkcje termoizolacyjne, amortyzujące i zapasowe. Brunatna występuje u zwierząt zapadających w sen zimowy i małych ssaków, pełniąc funkcję termoregulacyjną.
Definicja Tkanka łączna to rodzaj tkanki zbudowanej z komórek oraz substancji międzykomórkowej, której podstawowym składnikiem są związki białkowe.
Komórki glejowe odgrywają kluczową rolę w funkcjonowaniu układu nerwowego. Dostarczają neuronom substancje odżywcze, izolują je od innych tkanek, uczestniczą w regeneracji tkanki nerwowej, wytwarzają osłonki mielinowe wokół aksonów i wpływają na szybkość przewodzenia impulsów nerwowych.
Highlight Komórki glejowe nie odpowiadają bezpośrednio za przewodzenie impulsów nerwowych, ale są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania neuronów.
Neurony, czyli komórki nerwowe, są odpowiedzialne za odbieranie, przetwarzanie i przesyłanie informacji w postaci impulsów elektrycznych. Składają się z ciała komórki (perykarionu) oraz wypustek dendrytów i aksonu. Impulsy nerwowe są przewodzone jednokierunkowo, od dendrytów przez ciało komórki do zakończeń aksonu. Między neuronami a innymi komórkami tworzą się synapsy, umożliwiające przekazywanie impulsów.
Tkanka mięśniowa poprzecznie prążkowana tworzy mięśnie szkieletowe. Jej podstawowym elementem są długie, cylindryczne komórki mięśniowe (włókna mięśniowe) z charakterystycznym prążkowaniem. Umożliwia ona ruch organizmu i utrzymanie postawy ciała. Skurcze tej tkanki są zwykle zależne od woli.